Urodził się 6 maja 1930 w Bydgoszczy, zmarł 11 sierpnia 2018 w Warszawie. Wybitny polski reżyser filmów dokumentalnych i teoretyk tej dziedziny sztuki, współtwórca tzw. polskiej szkoły dokumentu. Był także profesorem zwyczajnym sztuk filmowych o specjalności reżyseria filmowa, teatralna i telewizyjna. Wykładał w Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej im. Leona Schillera w Łodzi. 

Karabasz dzieciństwo spędził w Bydgoszczy – do 1948 roku mieszkał na Babiej Wsi. Także w naszym mieście zdał maturę, po której rozpoczął studia w łódzkiej filmówce.   

Od jego nazwiska nazwę wzięła doktryna tworzenia filmów – tzw. szkoła Karabasza. Metoda zapoczątkowana została od obrazu „Muzykanci” i polega na tworzeniu dokumentów bez zbędnych inscenizacji, ograniczając się do obserwacji otaczającej rzeczywistości. Bohaterami filmów ze szkoły Karabasza byli zazwyczaj zwykli ludzie. 

Człowiek w ogóle był w centrum zainteresowania Karabasza. W 1956 roku wraz z Władysławem Ślesickim nakręcił „Gdzie diabeł mówi dobranoc”, opowieść o budowie domu kultury na warszawskim Targówku i ludziach tam pracujących. Rok później powstał kolejny film tego duetu pt. „Ludzie z pustego obszaru”, który pokazywał życie grupki młodzieży z warszawskiej Pragi.  

Filmy Karabasza zdobywały wiele prestiżowych nagród na krajowych i międzynarodowych festiwalach. To m. in. Grand Prix MFFDiA w Lipsku 1960, Złoty Lew MFFKiD Wenecja 1960, Złoty Smok MFFK Kraków 1961, nagroda główna MFFK Oberhausen 1961, Golden Gate Award MFF San Francisco 1961 – wszystkie za „Muzykantów”, a także Złoty Lajkonik OFFK Kraków 1968, nagroda MFFK Oberhausen 1969 za „Rok Franka W.”.

Jest twórcą takich obrazów jak „Widok z huty”, „Okruchy”, „Pierwszy krok” czy „ Ludzie w drodze”. 

W maju 2010 roku odsłonięto jego gwiazdę w łódzkiej Alei Gwiazd na ulicy Piotrkowskiej. W 2014 otrzymał Polską Nagrodę Filmową za całokształt twórczości.