Kamienicę wzniesiono na planie zbliżonym do prostokąta około 1895 roku. Od strony ul. S. Staszica styka się bezpośrednio z sąsiednim ciągiem zabudowań.  Kamienica od początku pełniła funkcję mieszalną. Jej charakterystycznym elementem jest ryzalit zwieńczony kolebkowym dachem. Elewacje przyozdobiono płaskorzeźbami, naczółkami i gzymsami. Charakterystyczne jest też malowanie akcentujące podział na parter i wyższe kondygnacje. W linii prawie całej pierzei zadbano o tzw. przedogrodzia. W poprzednich latach przy tej ulicy wypiękniało kilka innych kamienic m.in. z nr 7 i 10.

W tej części miasta planowane są też prace przy ul. Szwalbego 4. Kamienica z lat 1904-05 liczy 4 kondygnacje i użytkowe poddasze. Budynek posiada wiele cech typowych dla secesji. W centralnej części elewacji wkomponowany jest wykusz. W północnej części nad bramą wjazdową umieszczono loggie. Parter zdobiony jest boniowaniem. Kamienicę otacza kuty parkan. Brama jest zdobiona barwnymi przeszkleniami.  Również okna klatki schodowej zdobione są witrażami. Budynek przez wiele lat pełnił funkcję akademika.. Nowy właściciel obiektu zamierza odrestaurować wiekową kamienicę i wprowadzić do niej również funkcje kulturalne. W pierwszej kolejności odnowione mają być elewacje  frontowa, boczna i od strony podwórza. Dodatkowo pracom konserwatorskim poddana zostanie drewniana brama. Koszt prac szacowany jest blisko pół miliona złotych. Miasto na wsparcie zadania zarezerwowało 170 tysięcy złotych.

Obie kamienice położone są na obszarze tak zwanej dzielnicy muzycznej. To obszar położony pomiędzy ulicami Gdańską, A. Mickiewicza, H. Kołłątaja i parkiem J. Kochanowskiego. Skoncentrowane są na nim  obiekty kulturalne, uczelnie i szkoły muzyczne. Kształt urbanistyczny terenu, na którym znajduje się dzielnica muzyczna, powstał w latach 1896-1903. Zaprojektowano wówczas nową cześć Śródmieścia zgodnie z ideą miasta-ogrodu. Większość zabudowy wzniesiono na początku XX wieku w stylu secesji i modernizmu. Dominują ciągi zabudowy czynszowej uzupełnione willami oraz gmachami dla oświaty i administracji. Pośrodku nowej dzielnicy założono park im. J Kochanowskiego. Po zachodniej stronie parku usytuowano gmach miejskiego starostwa powiatowego (1904-1906), zaś po wschodniej budynki oświatowe. Po wojnie na tym terenie dobudowano jeszcze Teatr Polski (1949 rok) oraz Filharmonię Pomorską (1958). Wizję przekształcenia tego obszaru w dzielnicę muzyczną konsekwentnie realizował Andrzej Szwalne – wieloletni dyrektor Filharmonii Pomorskiej.  Na obszarze tym ograniczono ruch samochodowy, powstała galeria rzeźb-pomników polskich kompozytorów i lokowano nowe elementy małej architektury. W 2007 roku na placu przed Filharmonią ustawiono pomnik A. Szwalbego. Natomiast w 2014 roku zaczęła działać fontanna multimedialna. Rok później otwarty został zrewitalizowany park J. Kochanowskiego.