Kamienica powstała w latach 1911-1912. Budowniczym był Otto Müller, utalentowany bydgoski architekt, który zaprojektował również kilka innych eleganckich kamienic w najlepszych standardach swojej epoki np. na Starym Rynku 20. Kamienica została wzniesiona na planie litery „T”. Posiada aż 5 kondygnacji oraz użytkowe poddasze. Co ciekawe większa jej część posadowiona jest na tyłach parceli.

Loggie, płaskorzeźby i gzymsy

Najokazalej prezentuje się elewacja frontowa od strony ulicy. Wystrój zachowuje klasycyzującą formę podkreśloną między innymi prawie idealną symetrią. Jednocześnie wydatne wykusze oraz loggie z wypuszczonymi tarasami sprawiają, że linia elewacji jest bardzo płynna. Na fasadzie w obrębie parteru zastosowano boniowanie. W osi budynku znajduje się portal wejściowy zdobiony rozbudowaną płaskorzeźbą. Wyjątkową elegancją charakteryzują się również oryginalne drzwi. Środkową cześć wieńczy półkolisty szczyt. Budynek pełni funkcję mieszkalną. Na parterze funkcjonują lokale usługowe. Od kilkudziesięciu lat jeden z nich zajmuje bar mleczny. W poddasze wkomponowano cztery lukarny. Elewację zdobią również kute balustrady balkonów, gzymsy i skromne płaskorzeźby w centralnej części. Na wysokości II piętra zachowana jest oryginalna stolarka okienna z charakterystycznymi podziałami. Po remoncie fasada utrzymana jest w beżowo-białej kolorystyce.

Znakomity mieszkaniec

Przy wejściu do budynku znajduje się tablica poświęcona pamięci Andrzeja Szwalbego, wieloletniego dyrektora Filharmonii Pomorskiej i organizatora życia muzycznego Bydgoszczy, który przez wiele lat mieszkał pod tym adresem. Był on m.in. inicjatorem budowy gmachów filharmonii, opery oraz bwa. Jego działalność pozwoliła również na powołanie Akademii Muzycznej.  Honorowego Obywatela Bydgoszczy upamiętnia również rzeźba przed Filharmonią Pomorską.

Elegancka pierzeja w komplecie

Warto podkreślić, że w ostatnich latach pieczołowicie odrestaurowano również inne budynki tworzące jedną z najładniejszych pierzei ulicy Dworcowej od Królowej Jadwigi do Sobieskiego. Wśród nich są między innymi neobarokowy budynek z nr 73, eklektyczna kamienica o wyjątkowo bogatym wystroju z nr 77 oraz dawny hotel w zamkowym stylu na rogu z ulicą Sobieskiego.

Z polnego traktu do arterii na dworzec

Ulica Dworcowa w Bydgoszczy ma długość ponad 1200 metrów. Niemal w całości jest zabudowana stylowymi kamienicami. Uznawana jest za jedną z ważniejszych pod względem historycznym i funkcjonalnym ulicę Śródmieścia. Do momentu budowy dworca kolejowego był to polny trakt prowadzący w kierunku Koronowa. Szybko zyskiwała handlowo-usługowy charakter. Lokowane były przy niej również ważne obiekty użyteczności publicznej. Pierzeje ulicy Dworcowej stanowią w większości kamienice czynszowe wzniesione w latach 1860-1914.

W rewitalizację ulicy Dworcowej oraz jej otoczenia miasto oraz inne podmioty publiczne zainwestowały ponad 300 mln złotych (m.in. nowy dworzec, linia tramwajowa, nowe nawierzchnie, elementy małej architektury). Bardzo ważne dla wizerunku ulicy jest uzupełnienie tych inwestycji także przez poprawę wyglądu prywatnych nieruchomości. W ostatnich latach duży wpływ na zwiększenie liczby remontów w tej części miasta miały też działania nadzoru budowlanego oraz miejskie dotacje na remonty obiektów zabytkowych.