logo miasta - trzy kolorowe spichrze
Translate:

Kamienica w beżu i bieli w Muzycznej Dzielnicy




Kończy się remont elewacji kamienicy przy ul. H. Kołłątaja 4. Razem z innymi zabudowaniami stanowi jedną z ładniejszych pierzei z początku XX wieku. Na terenie dzielnicy muzycznej w ostatnich latach wypiękniało wiele innych kamienic.


Kamienicę wzniesiono na planie zbliżonym do prostokąta około 1895 roku. Od strony ul. S. Staszica styka się bezpośrednio z sąsiednim ciągiem zabudowań. Kamienica od początku pełniła funkcję mieszkalną.

Jej charakterystycznym elementem jest ryzalit zwieńczony kolebkowym dachem. Elewacje przyozdobiono płaskorzeźbami, naczółkami i gzymsami. W linii prawie całej pierzei zadbano o tzw. przedogrodzia. W trakcie remontu budynek zyskał nową elewację z dominującym kolorem beżowym. Bielą podkreślono liczne zdobienia.

W 2014 roku zakończył się remont sąsiedniej, narożnej kamienicy przy ul. H. Kołłątaja nr 2 wybudowanej w latach 1901-02. Budynek z elementami secesyjnymi i neomanierystycznymi zdobi skrzyżowanie z ul. K. Libelta.

Zrealizowano też większość prac w kamienicy z nr 10. W północnej pierzei odnowioną elewację zyskał przed trzema laty budynek z nr 3.

Ulica Hugona Kołłątaja położona jest na obszarze tak zwanej dzielnicy muzycznej. To obszar położony pomiędzy ul. Gdańską,  parkiem Jana Kochanowskiego i  al. A. Mickiewicza. Skoncentrowane są tu obiekty kulturalne, uczelnie i szkoły muzyczne. Kształt urbanistyczny terenu, na którym znajduje się dzielnica muzyczna, powstał w latach 1896-1903. Zaprojektowano wówczas nową część Śródmieścia zgodnie z ideą miasta-ogrodu. Większość zabudowy wzniesiono na początku XX wieku w stylu secesji i modernizmu. Dominują ciągi zabudowy czynszowej uzupełnione willami oraz gmachami dla oświaty i administracji. Pośrodku nowej dzielnicy założono park im. Jana Kochanowskiego. Po zachodniej stronie parku usytuowano gmach miejskiego starostwa powiatowego (1904-1906), zaś po wschodniej budynki oświatowe. Po wojnie na tym terenie dobudowano jeszcze Teatr Polski (1949 rok) oraz Filharmonię Pomorską (1958). Wizję przekształcenia tego obszaru w dzielnicę muzyczną konsekwentnie realizował Andrzej Szwalne – wieloletni dyrektor Filharmonii Pomorskiej.  Na obszarze tym ograniczono ruch samochodowy, powstała galeria rzeźb-pomników polskich kompozytorów i lokowano nowe elementy małej architektury. W 2007 roku na placu przed Filharmonią ustawiono pomnik A. Szwalbego. Natomiast w 2014 roku zaczęła działać fontanna multimedialna. Rok później otwarty został zrewitalizowany park Jana Kochanowskiego.