Charakterystyczna hala z wejściem od strony ul. Zygmunta Augusta i przylegająca do ul. M. Langiewicza to dawna zajezdnia tramwajowa. Budynek powstał w 1888 roku, kiedy to w Bydgoszczy uruchomiono sieć tramwajów konnych.

Częścią zabudowań była między innymi stajnia, ponieważ wagony w pierwszych latach ciągnęły konie. Dopiero w 1896 roku wprowadzono trakcję elektryczną. Zajezdnia, po uruchomieniu nowego obiektu w 1959 roku przy ul. Toruńskiej, z czasem pełniła już tylko funkcję warsztatów naprawczych.

Ostatecznie zamknięto je w 1997 roku. Budynek o powierzchni 2 tysięcy metrów kwadratowych został w 2016 roku zaadaptowany na park trampolin "Jumpin Palace". Inwestor wzmocnił i oczyścił ściany, przebudował dach oraz wstawił nową stolarkę okienną i drzwiową. Budynek został ocieplony od wewnątrz oraz wyposażony w nowe instalacje. Inwestorowi udało się przebudować obiekt zachowując historyczną bryłę oraz część detali.

Mülheim, Elbląg, Bydgoszcz

Teraz o jego tramwajowej przeszłości przypomina jeszcze ponad 40-letni tramwaj. To Düwag M8C, kursujący od 1977 roku w Mülheim an der Ruhr. W 2016 roku kilka pojazdów wycofywanych z  niemieckiego miasta sprowadziły Tramwaje Elbląskie, które po kilku latach wraz z wymianą taboru również wycofano z użytku. Tramwaje tego typu sprowadzane przede wszystkim w latach 90. XX wieku do Polski nazywano często „Helmutami”.

Tramwajowa historia

Początki bydgoskiej komunikacji miejskiej sięgają 1888 roku. Pierwsze tramwaje były niewielkimi wagonami zaprzęgniętymi w konie. Tramwajem powoził woźnica, który ostrzegał przechodniów o nadciągającym pojeździe za pomocą dużego dzwonu. W podróży towarzyszył mu konduktor, który pobierał opłaty za przejazd. Pierwsza linia tramwajowa miała długość 2,3 km i przebiegała od dworca kolejowego przez ulicę Dworcową, Gdańską, Stary Rynek, aż do Zbożowego Rynku. W 1892 roku uruchomiono drugą linię tramwajową, która biegła od Koszar Artyleryjskich (ul. Artyleryjska) poprzez ul. Gdańską, Stary Rynek, Batorego, Długą, do rogu ulicy Poznańskiej i Św. Trójcy. Mierzyła ona 2,35 km. Szybki rozwój miasta na przełomie XIX i XX wieku doprowadził do zbudowania elektrowni miejskiej, ukończonej w 1896 roku. Zaowocowało to zastąpieniem tramwajów konnych elektrycznymi, choć pierwotnie planowano wprowadzenie tramwajów gazowych. Duży rozwój sieci tramwajowej nastąpił w latach 50 i 60. XX wieku (linie „Brda”, do Zawiszy, na Bydgoszcz Wschód). Bydgoską sieć tramwajową udało się znacząco rozbudować również w ostatniej dekadzie (linie do dworca, Fordonu, wzdłuż Kujawskiej). Do ich obsługi miasto zakupiło łącznie 33 nowoczesne tramwaje. W ostatnich latach odrestaurowanych zostało również kilka oryginalnych zabytkowych pojazdów m.in.: czerwoną „eNkę” z doczepą z 1960 roku oraz Herbrandta z 1896 roku. Są wykorzystywane do przejazdów okazjonalnych.