Wykonana z brązu rzeźba była jednym z ostatnich dzieł niemieckiego rzeźbiarza Ferdinanda Lepcke. Jej pomniejszona wersja pojawiła się w Bydgoszczy w 1910 roku. Zrobiła tak dobre wrażenie, że bydgoski bankier Lewin Louis Aronsohn zdecydował o zakupie oryginału. Ostatecznie Łuczniczka odsłonięta została 18 października 1910 roku na placu Teatralnym i praktycznie od samego początku zaczęła wzbudzać kontrowersje. Przedstawiająca nagą kobietę napinającą łuk rzeźba wywoływała protesty. Podczas przechodzenia procesji w czasie święta Bożego Ciała Łuczniczka zakrywana była parawanem, bądź też ubierana. W połowie lat 20-stych XX wieku pojawiły się nawet głosy o likwidacji rzeźby. Na szczęście do tego nie doszło. Zamiast tego ówczesne władze miasta zdecydowały o przesunięciu Łuczniczki w głąb Placu Teatralnego.

Na swoim dawnym miejscu znalazła się jeszcze tylko podczas okupacji hitlerowskiej. W 1945 r. pomnik został uszkodzony, ale przetrwał w przeciwieństwie do Teatru Miejskiego. Odrestaurowana przez rzeźbiarza Piotra Trieblera w 1955 r. przeniesiona zostaje na skwer przy muzeum przy ul. Gdańskiej, a pięć lat później trafia do Parku Kochanowskiego, w którym znajduje się do dzisiaj. Z czasem wywołująca niegdyś kontrowersje rzeźba stała się jednym z symboli Bydgoszczy.
Jej statuetka wręczana jest laureatom miejskich konkursów. W 2002 jej imię otrzymała nowo wybudowana hala widowiskowo-sportowa. 19 kwietnia 2013 r. w rocznicę nadania praw miejskich Bydgoszczy przed Operą Nova stanęła "Łuczniczka Nova" autorstwa Macieja Jagodzińskiego-Jagenmeera, która nawiązuje do rzeźby stojącej w parku Kochanowskiego.

Kopie bydgoskiej Łuczniczki znaleźć można w kilku niemieckich miastach - Berlinie, Wilhelmshaven, Heringsdorfie i Coburgu, który jest rodzinnym miastem autora rzeźby Ferdinanda Lepcke. Sam rzeźbiarz w Bydgoszczy pojawił się w lipcu 1904 roku na odsłonięciu innej jego rzeźby - fontanny Potop.