ŁUCZNICZKI to performans ruchowy inspirowany dwiema bydgoskimi rzeźbami, które stanowią dziś podwójny symbol miasta: klasycznym pomnikiem Łuczniczki Ferdinanda Lepcke z 1908 roku, znajdującym się przed Teatrem Polskim w Bydgoszczy, oraz rzeźbą Marcina Jagodzińskiego-Jagenmeera odsłoniętą w 2013 roku przed Operą Nova. Do obydwu rzeźb artystom pozowały modelki, których tożsamość nie jest dziś znana. To właśnie skomplikowana relacja artysty i jego muzy, polityczność kanonów estetycznych oraz rzeźbiarski potencjał ciała stały się dla choreografki Agnieszki Kryst impulsem do potraktowania ruchu jako narzędzia emancypacji.

W ŁUCZNIKACH finalny kształt rzeźb poddany zostaje dekonstrukcji, a produkcja napięcia w ciele staje się metodą wytwarzania i burzenia formy ruchowej. Kryst i Sikora oddają łuczniczkom swoje ciała, twarze i głosy. Wdzierają się pod powierzchnię symbolu, uruchamiają go i nadają mu siłę sprawczą. Eksplorując tematykę kobiecego doświadczenia w sztuce i fizyczność emocji, projektują tożsamość rozczłonkowaną, poddaną ciągłej transformacji i ucieleśnioną.

ŁUCZNICZKI. Muza jako katalizator twórczości.
ŁUCZNICZKI. Statyczny obraz rzeźbiarski jako obiekt kontemplacji.
ŁUCZNICZKI. Napięcie jako środek aktywizacji ciała.
ŁUCZNICZKI. Drżenie ciała jako strategia emancypacyjna.

Performans ŁUCZNICZKI jest kontynuacją praktyki choreograficznej prowadzonej przez Agnieszkę Kryst od 2015 roku, w której tworząc indywidualne partytury i pracując nad kompozycją ciała w czasie rzeczywistym, artystka eksploruje emocje i dekonstruuje ich wizualne realizacje.

koncept i choreografia: Agnieszka Kryst
kreacja i wykonanie: Agnieszka Kryst i Katarzyna Sikora
dramaturgia: Anka Herbut
muzyka: Kamil Tuszyński
bębny: Arman Galystan
Kuratorką rezydencji była Danka Milewska.