Na terenie kompleksu szpitalnego przy S. Meysnera 9 znajduje się kilkanaście obiektów budowlanych. Pochodzą z różnych okresów i są w różnym, najczęściej nie najlepszym, stanie technicznym. Niektóre, jak np. budynek Leżakowni, są wyłączone z użytkowania ze względu na zagrożenie zawaleniem. Zgodnie z założeniami kilka z nich zostanie przebudowanych, rozbudowanych i zaadaptowanych do nowych funkcji. Planuje się też wybudowanie nowych. W zakres projektu wchodzi zagospodarowanie terenu. Założenia projektowe kładą szczególny nacisk na zachowanie charakteru architektonicznego całego kompleksu, zarówno przebudowywanych i rozbudowywanych budynków, jak i nowo projektowanych.

Istniejące budynki zostaną zaadaptowane do nowych funkcji: warsztatowo-administracyjny zostanie dostosowany do potrzeb administracji i archiwum, pawilon gruźliczy – projektuje się pod wykorzystanie jako budynek terapii zajęciowej i zespół poradni, tlenownia, chlorownia ścieków i portiernia zostaną, odpowiednio, unowocześnione lub odbudowane, a obecny budynek główny projektuje się jako obiekt przeznaczony na potrzeby oddziału paliatywnego, zakładu opiekuńczo-leczniczego z pomieszczeniami obsługującymi oraz na centrum edukacji z pokojami gościnnymi.

Nowoprojektowane budynki są zaplanowane głównie na rehabilitację. W jednym z nich znajdzie się rehabilitacja dzienna ogólnoustrojowa, rehabilitacja neurologiczna i oddział rehabilitacji ogólnoustrojowej; w drugim obiekcie znajdą się hol z recepcją, punkt przyjęć pacjentów, kawiarnia wraz z zapleczem, administracja, archiwum, dyżurka i pomieszczenia pomocnicze; trzeci to Dom Seniora przeznaczony na funkcje mieszkalne (25-30 mieszkań) oraz bar, świetlica i jadalnia.

Projektowanie kompleksu obejmuje także parkingi, drogi, w tym drogi pożarowe, chodniki, ścieżki i małą architekturę oraz budowę sieci podziemnych sanitarnych; sieci gazowych; elektrycznych i teletechnicznych; sieci wodociągowej z ujęcia miejskiego i własnego oraz zbiorników zapasowych dla wody pitnej, a także podziemną sieć tlenową. Założenia projektowe mówią także o jak największym wykorzystaniu możliwości zastosowania rozwiązań proekologicznych, takich jak panele fotowoltaiczne, panele słoneczne, pompy ciepła, zielone dachy, wykorzystanie wód opadowych czy energooszczędne źródła światła i armatura ograniczająca zużycie wody. Przewiduje się także rewitalizację dawnego parku sanatorium o powierzchni około 4,5 ha.

Prace projektowe o wartości 1,4 mln zł są na finiszu. Prace budowlane mają być realizowane przy wykorzystaniu środków finansowych z Funduszy Europejskich dla Kujaw i Pomorza na lata 2021-2027.

Trochę historii

Sanatorium Przeciwgruźlicze w Smukale wzniesiono w 1904 roku w sosnowym lesie. Placówka powstała z inicjatywy Stowarzyszenia do Walki z Gruźlicą jako Chorobą Społeczną Prowincji Poznańskiej oraz staraniem Centralnego Niemieckiego Komitetu dla Budowy Zakładów Przeciwgruźliczych pod patronatem cesarzowej - żony Wilhelma II. Budynki sanatoryjne zaprojektował bydgoski radca budowlany Carl Meyer. Do 1914 r. wybudowano kolejne budynki, willę dyrektora oraz urządzono park z architekturą ogrodową. W tym czasie sanatorium było nowoczesnym kompleksem leczniczym, zbudowanym według najbardziej funkcjonalnych wzorów architektonicznych dla tego typu obiektów w Europie. Jednorazowo mieściło około 180 pacjentów, a rocznie korzystało z jego usług blisko tysiąc osób. Obecnie sanatorium jest częścią Kujawsko-Pomorskiego Centrum Pulmonologii w Bydgoszczy. W obiektach umieszczone są oddziały: Leczenia Gruźlicy i Chorób Płuc, Rehabilitacji i Rehabilitacji Oddechowej.