Prace kończą się przy budynku z nr 4. Wzniesiono go około 1907 roku na planie litery L. Liczy 3 kondygnacje i użytkowe poddasze. Kamienica pełni funkcję mieszkalno-usługową. Charakterystycznym elementem są balkony umieszczone w osi budynku, nad przejazdem bramnym. Skrajne części budynku zwieńczone są szczytami. Kamienica posiada także użytkowe poddasze doświetlone dużymi lukarnami. Prawdopodobnie początkowo posiadała więcej zdobień. Remont przywrócił jej estetyczny wygląd.

Prace zakończyły się też przy sąsiedniej klasycznej kamienicy z nr 6. Budynek z 1915 roku powstał na planie prostokąta. Skrajne części od strony ulicy  zaakcentowano niewielkimi ryzalitami. W osi budynku umieszczono również przejazd bramny. Nad otworami okiennymi znajdują się masywne naczółki. Pas nad gzymsem rozdzielającym parter i piętro zdobią płyciny, a parter boniowanie.

Rusztowania zniknęły już  po przeciwnej stronie budynku z nr 9. Kamienica zbudowana około 1905 roku na planie prostokąta również liczy 3 kondygnacje i nieużytkowe poddasze. Frontową część zdobią gzymsy, naczółki, obramienia okien. Charakterystycznym elementem jest przejazd bramny w południowej części budynku zaakcentowany pilastrami przypominającymi kolumny. Zachowała się w nim kuta brama.

Przed trzema laty przy tej ulicy wyremontowano ciąg kamienic znajdujących na naprzeciw biurowca dawnej „Kobry” (nr 20,22 i 24) Wcześniej wzdłuż wschodniej pierzei odnowiono budynki z numerami 10, 12,  14, 16 i 18. Powstały też plomby - budynki uzupełniające pierzejową zabudowę.

Przemysłowe dziedzictwo

Ulica Tadeusza Kościuszki powstała dopiero pod koniec XIX wieku. Wcześniej, po jej śladzie, przebiegały jedynie granice posesji zlokalizowanych wzdłuż obecnej ulicy Gdańskiej oraz Pomorskiej. Wytyczenie ulicy umożliwiło przede wszystkim  zabudowę terenu położonego pomiędzy Gdańską i ówczesnymi koszarami. Przy ulicy funkcjonowała również kilka zakładów przemysłowych. U zbiegu z ulicą Chocimską w latach 1908-10 wzniesiono słynną fabrykę obuwia, która pod różnymi nazwami funkcjonowała 80 lat.

Na początku XX wieku przy ul. Tadeusza Kościuszki 25 istniała także wytwórnia cygar Orianda. Wówczas Bydgoszcz była jednym z większych ośrodków produkcji cygar na ziemiach polskich.W pobliżu torów kolejowych ulokowała się natomiast rafineria oleju po stronie wschodniej.

Po stronie zachodniej ulokowano natomiast początkowo wytwórnię sucharów dla wojska. Po wojnie wcielono ją do Zakładów Przemysłu Cukierniczego „Jutrzenka”. Po wielu przekształceniach są one obecnie częścią holdingu Colian S.A, który w Bydgoszczy nadal produkuje słodycze w nowoczesnym zakładzie na Osowej Górze.

Estetyczna Bydgoszcz

W ostatnich latach w celu rewitalizacji Śródmieścia aktywne działania prowadzi również miasto. Są to nie tylko dotacje konserwatorskie, ale także nakazy remontów, zwolnienia z opłat za zajęcia pasa drogowego pod kawiarnie, konkursy, przebudowy ulic, chodników i mostów. Przy prezydencie działa też  Społeczna Rada ds. Estetyki, która opiniuje kluczowe projekty i proponuje szereg rozwiązań. Działania i skuteczne interwencje podejmuje również plastyk miasta. Rewitalizacji sprzyjają opracowywane przez urbanistów miejscowe plany zagospodarowania przestrzennego.