Eklektyczny budynek wzniesiony został w II połowie XIX wieku. Należał on początkowo do Ernsta Emila Petersona, bydgoskiego burmistrza w latach 1840–1844.  Następnie przeszedł w ręce jego syna Carla Juliusa Petersona, który w latach 1881-1889 był także burmistrzem. Na przełomie XIX i XX w. okazała budowla była własnością „Bractwa Kurkowego” (niem. Schützengilde). W latach dwudziestych XX w. gmach zakupił Antoni Weynerowski -  założycielem jednej z największych w okresie międzywojennym firmy obuwniczej  „Leo”, przemianowaną później na „Kobrę”.

Budynek wzniesiony został na planie prostokąta. Centralna część od strony ulicy zaakcentowana jest ryzalitem, który wieńczy smukły szczyt. W jego osi umieszczone jest owalne okno. Budynek przykryty jest dwuspadowym dachem z ceramiczną dachówką. Symetrię podkreślają lizeny (pionowe pasy) przybierające w części parterowej formę półkolumn z głowicami. W trakcie remontu fasady odtworzono również ozdobne opaski wokół otworów okiennych i gzymsy. Po zakończeniu prac okazały dom będzie znów stanie się jedną z wizytówek ulicy.

Wcześniej odnowiono między innymi sąsiedni dom z nr 46. Odnowiono też fasady kamienic bliżej Zbożowego Rynku oraz przy schodach na Wzgórze Wolności. Więcej informacji o tych remontach znajduje się TUTAJ.

Estetyczna Bydgoszcz

W ostatnich latach w celu rewitalizacji Śródmieścia aktywne działania prowadzi również miasto.  Są to nie tylko dotacje konserwatorskie, ale także nakazy remontów, zwolnienia z opłat za zajęcia pasa drogowego pod kawiarnie, konkursy, przebudowy ulic, chodników i mostów. Przy prezydencie działa też  Rada ds. Estetyki, która opiniuje kluczowe projekty i proponuje szereg rozwiązań. Działania i skuteczne interwencje podejmuje również plastyk miasta. Rewitalizację ułatwiają miejscowe plany zagospodarowania przestrzennego.