Twórca mszy, Łukasz Urbaniak od dwudziestu lat komponuje utwory o tematyce sakralnej, które cieszą się uznaniem zespołów chóralnych w Polsce i w Europie. Ponadto jego kompozycje zostały utrwalone na ponad dziesięciu krążkach płytowych, w tym na jednym (De profundis, polskie psalmy XX i XXI wieku), który w roku 2017 otrzymał nagrodę „Fryderyk” w kategorii „Album roku muzyka chóralna, oratoryjna i operowa”. Za swoje osiągnięcia artystyczne kompozytor w roku 2015 otrzymał Brązowy Medal „Zasłużony Kulturze Polskiej Gloria Artis”.

Missa in honorem Sancti Adalberti jest pierwszą w historii muzyki polskiej mszą poświęconą św. Wojciechowi, którego kult – związany z jego męczeńską śmiercią – rozwinął się w wielu krajach Europy, m.in. w: Czechach, Niemczech, Włoszech, Węgrzech, czy w Dalmacji. Dzieło powstało w 2016 roku dla uczczenia 1050 rocznicy Chrztu Polski i do tej pory zabrzmiało dwukrotnie (Poznań i Bydgoszcz), w wykonaniu Poznańskiego Chóru Kameralnego i Filharmoników Poznańskich, którymi dyrygował Bartosz Michałowski, obecny dyrektor artystyczny Chóru Filharmonii Narodowej. Wtedy również w rolę wykonawców wcieliła się publiczność, której kompozytor powierzył różne muzyczne zadania: śpiew, klaskanie, mowę, grę na dzwoneczkach, szept itp. Bohaterami marcowych koncertów będą znakomici francuscy artyści: Ensemble Vocal du Pays de Thann oraz Mulhouse Brass Quintet (muzycy konserwatorium w Miluzie), których poprowadzi Michèle Huss – dyrygentka i dyrektorka artystyczna chóru. Wyjątkową okazją do zaprezentowania mszy Łukasza Urbaniaka jest jubileusz chóru – 30. lecie jego działalności.

Missa in honorem Sancti Adalberti jest kompozycją mieniącą się różnorodnymi nastrojami muzycznymi. Odnajdziemy w niej części kontemplacyjne, modlitewne (Exaudi Deus czy Agnus Dei), podniosłe (Introit, Cantus finalis) oraz pełne radości i nadziei (Gloria, Alleluja). Pod względem rozwiązań harmonicznych, melodycznych czy faktualnych kompozytor chętnie korzysta z dorobku epok minionych, m.in. poprzez: nawiązanie do śpiewu chorałowego, czy renesansowej polifonii, klasyczne traktowanie formy oraz romantyczną żywiołowość muzycznych przebiegów. Wzbogaca jednak język muzyczny mszy o elementy współczesne, takie jak: wyszukane współbrzmienia i połączenia harmoniczne, indywidualny styl melodyczny, ilustracyjną dramaturgię, czy włączenie publiczności do współwykonania dzieła. Wszystko to składa się na nietuzinkowy styl oraz swoistą atrakcyjność muzyczną mszy, która w takiej właśnie formie przyciągnęła uwagę artystów z Francji.