Budynek powstał pod koniec XIX wieku. Pierwszym właścicielem był Wilhelm Voigt. Kamienica początkowo liczyła tylko 3 kondygnacje. Budowę dodatkowego piętra zlecił kolejny właściciel, hotelarz Theodor Walter. Kamienica pełniła przede wszystkim funkcję mieszkalną. Po II wojnie światowej na terenie posesji znajdowała się także fabryka wody mineralnej. Przypomina o tym napis przy dodatkowej bramie w zachodnim ryzalicie.

Budynek zbudowano na planie zbliżonym do prostokąta. Skrajne części budynku akcentują niewielkie ryzality. W jeden z nich wkomponowane zostały loggie na wysokości parteru oraz II piętra. W ryzalicie od strony wschodniej umieszczono przejazd bramny, główne wejście do budynku znajduje się w osi budynku. Smukłym portalu z łukowym naświetlem zachowała się oryginalna stolarka drzwiowa. Parter jest boniowany, a okna zdobią wyszukane obramienia i naczółki. Elewację zdobia też maszkarony i płaskorzeźby. Kondygnacje rozdzielają gzymsy. Budynek utrzymuje równą linię zabudowy i doskonale wkomponowany jest pod względem skali. Obecnie elewacja przechodzi remont. Wcześniej wzdłuż ulicy Bolesława Chrobrego odnowiono kilkanaście innych budynków.

W przywróceniu estetycznego wyglądu ul. Chrobrego pomogły również działania miasta. W oparciu o Bydgoski Budżet Obywatelski przebudowano chodniki oraz dosadzono szpaler drzew. Ulica objęta została też miejskim monitoringiem.  Zamontowano też lepiej widoczne oznakowanie oraz słupki wygrodzeniowe w rejonie przejść dla pieszych. Cześć remontów wspierały miejskie dotacje.

Trochę historii

Ulica Bolesława Chrobrego została wytyczona wraz z całym nowym kwartałem zabudowy w połowie XIX wieku. Wiązało się to z intensywnym rozwojem miasta w kierunku północno-zachodnim, czyli w kierunku oddanego do użytku w 1851 roku dworca kolejowego. Około 1870 ta część miasta została podzielona na parcele i rozpoczęła się jej intensywna  zabudowa. Na ul. Chrobrego najwięcej budynków wzniesiono w okresie od ok. 1890 roku do I wojny światowej. Dominującym rodzajem zabudowy stały się kamienice czynszowe, głównie eklektyczne; neorenesansowe, neomanierystyczne czy neobarokowe. Zamieszkali w nich głównie pracownicy kolejowi, drobni urzędnicy, nauczyciele, robotnicy warsztatów kolejowych oraz wojskowi. Przy ul. B. Chrobrego w miejscu obecnej przychodni funkcjonowało też kasyno oficerskie.

Estetyczna Bydgoszcz

W ostatnich latach w celu rewitalizacji Śródmieścia aktywne działania prowadzi również miasto.  Są to nie tylko dotacje konserwatorskie, ale także nakazy remontów, zwolnienia z opłat za zajęcia pasa drogowego pod kawiarnie, konkursy, przebudowy ulic, chodników i mostów. Przy prezydencie działa też Rada ds. Estetyki, która opiniuje kluczowe projekty i proponuje szereg rozwiązań. Działania i skuteczne interwencje podejmuje również plastyk miasta. Rewitalizację ułatwiają miejscowe plany zagospodarowania przestrzennego.