W końcu roku 2017 rozpoczął się remont konserwatorski i rozbudowa budynku Muzeum Okręgowego im. Leona Wyczółkowskiego znajdującego się  przy ul. Gdańskiej 4.
Oprócz spodziewanego powiększenia powierzchni ekspozycyjnej, magazynowej oraz unowocześnienia warunków udostępniania zbiorów, remont przynosi nową wiedze o historii, nie tylko budynku, ale i miasta.

Dotychczas, podczas prac w obiekcie, odnaleziono kilkanaście przedmiotów, które zostaną wyeksponowane w budynku na ul. Gdańskiej, stanowiąc świadectwo jego historii. Są to między innymi nocnik z czasów, kiedy w obiekcie funkcjonował Szpital Miejski oraz kalendarzyk z osobistymi notatkami z 1939 roku.

Kolejnym sensacyjnym odkryciem były masywne, profilowane belki stropowe na obydwu kondygnacjach budynku zdobione wyciętymi rozetami i datą 1616. Takie datowanie poświadczyło informacje archiwalne dotyczące lokowania klasztoru. 

Nie jest to jednak koniec niespodzianek. Podczas badań historyczno-architektonicznych, w jednej z okrywek wykonanej w tynkach ściany wschodniej skrzydła południowego, stwierdzono możliwość występowania malarstwa figuratywnego.  Efektem usunięcia większości tynków wtórnych przez zespół konserwatorów z Działu Konserwacji Muzealiów MOB, było odsłonięcie dużych fragmentów pierwotnego tynku wraz z opracowaniem malarskim. Wstępne oględziny wskazują, że wykonano je w technice tłustej tempery. Na podstawie dotychczasowych ustaleń stwierdzono, że jest ono dwudzielne, w układzie pasowym. Dolny pas do wysokości ok 223 cm jest jednolity, w kolorze szaro beżowym. Górny pas to rodzaj fryzu z dekoracją figuralną. Postaci ludzkie malowane są na ciemnym, jednolitym, nieokreślonym tle. 

Dotychczas udało się zinterpretować tylko jedno przedstawienie znajdujące się na ścianie wschodniej. Jest to Ostania Wieczerza. Wizerunek postaci Chrystusa pojawia się jeszcze na filarze międzyokiennym ściany południowej, w nieokreślonej jak na razie scenie. Konserwatorzy MOB planują obecnie przeprowadzenie szeregu badań specjalistycznych w celu określenia techniki wykonania malowideł, składu zapraw, spoiw i pigmentów.

W ścianie północnej odnaleziono także łukowo nakrytą wnękę, zamurowaną w XIX wieku, zapewne w trakcie adaptacji budynku klasztoru na lecznicę. Odkrycia te pozwalają na zidentyfikowanie dolnej sali jako refektarza sióstr klarysek.

Prace archeologiczne oraz badania architektoniczne i konserwatorskie będą w dalszym ciągu kontynuowane. Już w drugiej połowie 2019 r. zwiedzający będą mogli korzystać z nowej przestrzeni muzealnej.

Projekt realizowany jest przy wykorzystaniu dofinansowania ze środków Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego w ramach działania 8.1 Ochrona dziedzictwa kulturowego i rozwój zasobów kultury Programu Operacyjnego Infrastruktura i Środowisko na lata 2014-2020. Oś priorytetowa VIII Ochrona dziedzictwa kulturowego i rozwój zasobów kultury.