Rok Bydgoskiego Dziedzictwa Przemysłowego to ogromna szansa dla Bydgoszczy i jej wizerunku nie tylko wśród mieszkańców i turystów, ale także inwestorów, którzy w naszym mieście mogą znaleźć interesujący ośrodek wspierający rozwój ich przedsiębiorstw. Nie można zapomnieć o historycznym kontekście przemysłu: wiele z dotychczas istniejących przedsiębiorstw wyrosło z formalnie nieistniejących już firm – zmieniły się nazwy, pojawili nowi właściciele, zmodyfikowały się gałęzie produkcji czy wręcz całe linie produkcyjne w wyniku rozwoju technologii, ale pamięć o początkach tego procesu jest nadal żywa.

Introligatornia przy WiMBP, fot. Tymon Markowski

Zatem z punktu widzenia instytucji kultury i Szlaku TeH2O istotna będzie realizacja następujących założeń  Roku Bydgoskiego Dziedzictwa Przemysłowego w Bydgoszczy:

1.    waloryzacja i promocja dziedzictwa przemysłowego – konieczność ochrony dziedzictwa przemysłowego zaczyna być coraz częściej przywoływanym postulatem w propagowaniu kultury, bo współcześnie technologie starzeją się szybciej niż kiedykolwiek w historii. Przejawem tych działań jest m.in. powstanie Szlaku TeH2O, którego rolą jest przypominanie o tym, że przemysł powstał dzięki ludziom i w służbie człowiekowi.

Fabryka Obrabiarek do Drewna, fot. Tymon Markowski

2.    rozwój i promocja Szlaku TeH2O – konsekwencją waloryzacji powinno być zatem wyszukanie zaplecza dla dalszego rozwoju Szlaku TeH2O oraz przyjęcie w jego struktury nowych obiektów. Tylko dzięki wnikliwej analizie, co z zasobów bydgoskiego przemysłu powinno podlegać natychmiastowej ochronie i promocji można stworzyć, np. bazę potencjalnych nowych obiektów lub partnerów Szlaku. Przynależność do Szlaku TeH2O ma charakter wysoce elitarny, co powoduje, że to zainteresowanym podmiotom zależy na tym, by do Szlaku TeH2O dołączyć.

Fabryka Obrabiarek do Drewna, fot. Tymon Markowski

3.    tożsamość i identyfikacja bydgoszczan z dziedzictwem przemysłowym – w Bydgoszczy ma to wymiar szczególny – powstanie Szlaku TeH2O i promocja turystyki industrialnej pozwala zamienić „stygmat” naszego miasta jako robotniczego (w domyśle nieatrakcyjnego) na poczucie, że dziedzictwo przemysłowe jest bliskie, swojskie i jest powodem do dumy.


Dawna Gazownia Miejska, fot. Tymon Markowski

4.    integracja środowisk kulturalnych i biznesowych - rozwój przemysłu to także wzrost zamożności i zadowolenia mieszkańców, dlatego warto przywołać tu m.in. bydgoskie elity ekonomiczne, które po wojnie nie tylko przejęły stery w poniemieckich przedsiębiorstwach, ale również doprowadziły do ich sukcesu i przyczyniły się do skoku gospodarczego. To wielokrotnie bywało inspiracją także dla artystów – m.in. Jerzy Sulima-Kamiński jest swoistym „świadkiem” rozwoju przemysłu w Bydgoszczy (czego dowodem jest powieść „Most Królowej Jadwigi”). Współcześnie taka współpraca to szansa na realizację unikalnych projektów.


Dawna Gazownia Miejska, fot. Tymon Markowski