Warto wiedzieć, że wizerunek panny młodej w długiej białej sukni z welonem ostatecznie ukształtował się w połowie XIX wieku. Jednak jego symbolika zmieniła znaczenie pod wpływem rewolucji obyczajowej w latach 60. i 70. XX wieku. Zakwestionowaniu uległa tradycyjna rola kobiety, a także normy obyczajowe i konwenanse, którym w latach 1850-1950 podporządkowany był w kulturze zachodniej sposób ubierania. Osobiste preferencje panny młodej miały wówczas mniejsze znaczenie niż szereg sztywnych zasad – dzisiaj już nieczytelnych i zapomnianych.

Fason sukni, dobór tkanin oraz dodatków uzależnione były od wieku i pozycji społecznej panny młodej. Musiała ona także wziąć pod uwagę charakter ceremonii, jej czas i miejsce. Kobiety powtórnie stające na ślubnym kobiercu, by nie narazić się na ostracyzm, nie mogły sobie pozwolić na strój symbolizujący duchową niewinność oraz dziewictwo, jakich oczekiwano od idealnej kandydatki na żonę. 

Prelegentka, dr Anna Straszewska pracuje w Redakcji Słownika Artystów Polskich w Instytucie Sztuki PAN, a także wykłada historię sztuki XIX w. i historię ubioru w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Koordynuje także pracę Klubu Kostiumologii i Tkaniny Artystycznej przy Oddziale Warszawskim Stowarzyszenia Historyków Sztuki.

Wykład odbędzie się w środę (19 stycznia) o godz. 18.00 w sali audiowizualnej muzeum przy ul. Gdańskiej 4. Wstęp kosztuje symboliczną złotówkę.